ما ملوانی هستیم !
جایی برای عاشقان ملوانما ملوانی هستیم !
جایی برای عاشقان ملوانبررسی آماری ملوان و راه آهن تا پایان هفته دوازدهم
همانطور که مستحضر هستید بازی تیم ملوان در هفته دوازدهم در برابر تیم راه آهن تهران و در زمین این تیم می باشد لذا این وبلاگ به بررسی آماری نتایج کسب شده این دو تیم پرداخته است .
امتیازات کسب شده در خانه : 4 امتیاز از 15 امتیاز شامل برد فجر و تساوی با سایپا درصد کسب امتیاز 27%
امتیازات کسب شده در خارج از خانه : 5 امتیاز از 18 امتیاز شامل تساوی با پیکان و فولاد و برد پاس درصد کسب امتیاز 28%
نکات شنیدنی :
ملوان در حالی پا به تهران و استادیوم اختصاصی راه آهن می گذارد که در دوبازی اخیرش نتوانسته است امتیازی بدست آورد در حالی که می توانست حداقل در یک بازی با امتیاز زمین را ترک کند اما متاسفانه اخراج مدافـع ملوان و البته تعویض های نه چندان مناسب احمد زاده دست ملوان را از کسب امتیاز کوتاه نمود . موضوعی که شدیداً باعث خشم هوارداران بی شمار ملوان گشت و در روزی که همه منتظر یک برد پر گل بودند یکباره همه چیز دست در دست هم داد تا یک شهر خاموش گردد ! در آن سوی میدان نیز تیمی مقابل ملوان صف ارایی می کند که در لیگ ششم بهره ای از پیروزی نبرده است ! راه آهن که زمانی یکی از بزرگترین تیمهای سازنده ایران به شمار می رفته به همراه ملوان که در حال حاضر سازنده ترین تیم ایران است در رده های شانزدهم و چهاردهم جدول قرار دارند و در مقابل ، تیمهای حاضری خور و مصرف کننده را به راحتی می توانیم در بالای جدول ببینیم و این متاسفانه قانون فوتبال ماست ! راه آهن که به جرات می توان گفت ادامه حضور مربی خود را در نتیجه این بازی می بیند به دنبال کسب تمام امتیازات است تا با کسب روحیه از این نتیجه چشم به آینده بدوزد و ملوان نیز که از دید کارشناسان و در ابتدای فصل به عنوان اولین کاندیدای سقوط به شمار می رفت می بایست برای فرار از این منطقه با دست پر از تهران خارج شود . اعتقاد مربی جوان ملوان به بازی هجومی ( حتی در خارج از خانه ) و نیاز مبرم مربی راه آهن به برد برای ادامه تصدی مربیگری نوید یک بازی سراسر هجومی را می دهد که در این بین نقش بازیکنان با تجربه می تواند بسیار تعیین کننده باشد . عاملی که متاسفانه ملوان ازآن بی بهره است و گذشته از این کاپیتان ملی پوش خود را هم در ترکیب نخواهد دید . راه آهن در لیگ پنجم توانست امتیازات کامل را در هر دو بازی از ملوان بگیرد و در لیگ ششم در کسب حتی یک امتیاز کامل بازی هم ناموفق بوده است شاید بتوان گفت بازنده این بازی بازنده بزرگ لیگ هم خواهد بود البته پیروزی ضامن بقای هیچ یک از دوتیم نیست اما به نظر می رسد شکست در این بازی به منزله پیش درآمد یک سقوط بزرگ خواهد بود .
نکته مهم در آمار ارائه شده نسبت تساوی درصد کسب امتیاز ملوان در بازیهای داخل و خارج خانه است که از دو منظر قابل بررسی است نخست اینکه ملوان در خارج از خانه نیز به مانند داخل خانه امتیاز کسب می کند که البته این قدری رویاپردازانه است متاسفانه قِسم دوم بررسی که همانا از دست دادن امتیازات داخل خانه می باشد به حقیقت نزدیکتر است ملوان از 5 بازی خانگی خود به 4 امتیاز بسنده کرده و در مقابل سه تیم استقلال تهران ، استقلال اهواز و صبا باطری در حالی نتیجه را واگذار کرد که حقیقتا شایسته باختن نبوده ملوان در مقابل استقلال اهواز خوب بود در برابر صبا یک نیمه خوب و یک نیمه بد بود و در برابر استقلال تهران که با قهرمان فصل قبل تفاوتهای زیادی داشت می توانست به تک امتیاز هم برسد اما متاسفانه روند امتیازگیری آنطور که ملوان می خواست پیش نرفت که جوان بودن تیم ، مشخص نبودن مربی در دوران آماده سازی ، فروش بازیکن به خصوص در خط حمله و ... بعلاوه اشتباهات انسانی چه از بازیکن و چه مربی ، ملوان را به ورطه سقوط کشانیده است . البته همواره ملوان در نیم فصل دوم توانسته بهتر از نیم فصل اول کسب امتیاز کند و با بازگشت مصدومین از جمله سجاد بیگی که مصدومیتش باعث شده مازیار زارع هم یک خط به عقبتر رفته و درنتیجه ملوان از قدرت بازیگردانی وی بی بهره بماند و البته هماهنگی بیشتر بازیکنان جوان می توان به افق دوردست با امید بیشتری نگریست به شرط اینکه در آینده در کسب امتیازات داخل خانه کوشاتر باشیم .
بی صبرانه منتظر شنیدن نقطه نظرات شما هستم . جهت ارسال هر گونه پیامی روی گزینه « نظرات » کلیک کنید .
دومین باخت خانگی ملوان در لیگ ششم .
باز هم به استقلال باختیم آن هم در روزی که حقیقتا شایسته بردن نبودیم . در هفته ای که گذشت مصاحبه هایی را از کادر فنی ملوان دیدیم که صحبت از ارائه یک ترکیب هجومی از ملوان داشت اما در روز مسابقه ترکیبی که دیدیم با آنچه که شنیده بودیم تفاوت داشت . شاید بتوان داور را مقصر اصلی این نتیجه نامید اما به نظر من اگر مسابقه تا هم اکنون که در حال خواندن این مقاله هستید هم ادامه داشت ملوان به گل دست نمی یافت ! تیم جوان ملوان در هیچ یک از خطوط خود نه دارای هماهنگی بود نه خلاقیت و نه برنامه مشخص و همین امر باعث شده بود که عملا در کنترل جریان بازی با مشکلات عدیده ای مواجه شوند . شاید غیبت سعید یوسف زاده و البته سجاد بیگی باعث شده بود که خط هافبک آن کارایی لازم را نداشته باشد اما بازی فوق العاده ضعیف مازیار زارع که حقیقتا انتظار بیشتری از آن می رفت دلیلی شد بر اینکه خط هافبک حریف به خوبی بر اوضاع مسلط شده و با ارسال پاسهای پشت دفاع بارها و بارها ملوانان را آزار دهند و این در کنار عدم ایجاد فشار مناسب خط دفاع از بازیکنان حریف توانست ملوان را به عقب براند .ملوان در ابتدای بازی با استفاده از 5 بازیکن که دارای خصوصیات دفاعی هستند بازی را شروع کرد . فلاحتی ، رافخوایی ، تامینی و صادقی به همراه نیک نظر – که در خط هافبک قرار گرفته بود – عملا ملوان را بصورت تیمی دفاعی در آورده بود . شاید استفاده از بازیکن دفاعی در هر نقطه ای امکان پذیر باشد اما با توجه نوع و شکل بازیش نمی توان از آن انتظار زیادی – در کوتاه مدت – داشت و این شاید اشتباهی بود که محمد احمدزاده داشت .
شاید بهتر بود به جای فلاحتی که در دفاع بسیار پر اشتباه است و در بیشتر برگشت ها کُند و کم رمق ظاهر می شود از نیک نظر استفاده میشد فلاحتی ضعیفترین بازیکن ملوان است که برای بهتر شدن می بایست بیشتر از این بکوشد همچنین در خط میانی هم ترکیب قربانی،مازیار،گیاهی، ساجدی خیلی هجومی تر از ترکیب خدامرادی، مازیار،نیک نظر و گیاهی بود به شخصه معتقدم قربانی ( که تمام بازی در فکر دریبل زدن بود تا پاس دادن ! ) نباید در خط حمله مورد استفاده قرار بگیرد البته شاید بدلیل کمبود بازیکن باشد اما اگر قباخلو و جعفری یا حیدری در خط حمله قرار می گرفتند بهتر می بود .
بطور دقیق نمی دانم که آیا مازیار بنا به درخواست کادر فنی متمایل به عقب بازی می کرد یا اینکه دلیل دیگری داشت که اگر با دستور کادر فنی هم می بود وی میتوانست در بازیسازی خیلی بیشتر از چیزی که دیدیم فعال باشد . بازی بی اثر ، پر اشتباه و معمولی مازیار ( که بعنوان کاپیتان و وارث شماره سیروس قایقران وظیفه ای بس بزرگ را بر دوش دارد) باعث شد که خط هافبک کم اثری را شاهد باشیم . در مورد مازیار ضمن عذرخواهی از همه دوستان ملوانی باید بگویم وی بازیکن بزرگی که از آن یاد می شود نیست ! و به عبارت بهتر تعاریفی که از مازیار دیده ایم با آنچه که او ارائه می دهد تفاوتهای بسیاری دارد . در بازی ملوان- استقلال اهواز هم مازیار آن چیزی نبود که باید باشد و در طول هر بازی همه در انتظار این هستند که دوباره شوت زیبای بازی با استقلال در لیگ پنجم را تکرار کند و با شاهد گرفتن از آن بازی وی را از بقیه متمایز می کنند اما من معتقدم مازیار برای بزرگی کردن راه بس دوری در پیش دارد و او بعنوان هافبک طراح ملوان می بایست خیلی فعالتر و با دقت بیشتری بازی کند اما تعدد پاسهای اشتباه و ارسال توپهای بلند و بی هدف پشت دفاع حریف فرصت استفاده ملوانان را از بین می برد . به نظر من هنوز هم – در سالهای اخیر – بازیکنی به کمال و قدرت پژمان نوری در ملوان ظهور نکرده است و شاید مقایسه مازیار و پژمان کار صحیحی نباشد البته احتمالا خواندن این مطلب باعث دلخوری خیلی از هوادارن ملوان که شیفته بازی کاپیتان محبوبشان هستند باشد اما با رجوع به بازیهای پژمان و مازیار به صحت عرایضم خواهند رسید اما به هر حال اگر کسی ار سخنانم رنجیده خاطر شد از صمیم قلب عذرخواهی می نمایم .
این بازی هم تمام شد و ما همچنان به امید آینده می مانیم به آسمان می نگریم تا روزی رقص قوی سپیدمان را در افق نظاره گر شویم شاید این روز خیلی دور نباشد .
پاینده باشید .
منتظر شنیدن نظرات شما هستیم . برای این کار روی قسمت « نظرات» کلیک کنید .
واگویه های ملوان
خیلی وقت بود که میخواستم مطلبی بنویسم اما حقیقتاً حس و حال نوشتن نداشتم . بهتر است بگویم به نوعی فوتبال زده شده ام ! یادم می آید زمانی برای دیدن 5 دقیقه فوتبال از همه چیز می گذشتم اما اکنون اصلا حوصله فکر کردن به آن را هم ندارم . شاید بهتر بود بازی ملوان – پرسپولیس را که در آزادی برگزار شده بود را نمی رفتم !! شاید تعجب کنید اما با تمام خوشی که در آزادی داشتم غمی درسینه ام بود که آزارم میداد . شاید دیدن این همه تفاوت بین دارا و ندار ، شاید دیدن این همه امکانات بعضی ها و ندیدن هزارمش برای بعضی دیگه و البته شاید فکر کردن به روزهای گذشته ای که بازهم این تفاوتها رو به خاطرمان می آورد سبب بی حالی ام شده بود . گفتنی است که اولین و آخرین باری که به آزادی رفته بودم سال 70 یا 71 بود که درمعیت تیم قایقرانی انزلی به تهران و مجموعه آزادی رفته بودم . بازی تراکتورسازی و کشاورز ( مطمئن نیستم ولی فکر کنم سیروس آن سال درکشاورز بود و مربی تراکتور هم واسیلی گوجا بود ) از آن زمان مدت زیادی میگذرد و نمی دانم چه شد که به سرم زد بازی ملوان – پرسپولیس را از نزدیک تماشا کنم .
گذشته از لذت دیدن بازی ، دیدن دوستان قدیمی در هر چه بهتر بودن لحظات حضور در آزادی کمکم می کرد اما با تمام خوشی که احساس می کردم ، از این همه فاصله دلم گرفته بود . نمی دانم از کجای این فاصله ها بگویم که همه چیز و همه جا متفاوت از تمام چیزهایی بود که داشتیم . تفاوتها حتی از اتوبوس زوار در رفته ملوان که مربوط به دهه 60 میلادی بود و اتوبوس شیک تیم پرسپولیس شروع میشد و تا ابد هم ادامه داشت . ذکر این مصائب بیشتر دل من و شما را خون می کند پس بهتر است به سراغ ملوان برویم . ملوانی که شاید به خاطر مبارزه در عین نداریش محبوب قلبهایمان شده ، ملوانی که دوست دارد تمام بغض فروخورده کمبودهایش را در چنین میادینی فریاد کند . چه بسا حس این همه تبعیض برای آن بازیکنی که خودش را کمتر از حریف نمی داند اما عملاً اینگونه می بیند سبب می شود ملوانان در اینگونه میادین از قالبشان بیرون بیایند .
قصد تحلیل یا تفسیر بازی را ندارم چرا که هم مدت زیادی از برگزاری آن گذشته است و تکرار آن باعث اندوه بیشتر میشود .
در لیگ پنجم ملوان تقریبا از تمامی حریفانش امتیاز گرفت و فقط در این بین تیم پرسپولیس یک استثنا بود . بردهای بدست آده که در دور رفت و برگشت به مربیان وقت پرسپولیس نسبت داده شد عملاً ( به نظر من ) متعلق به یک بازیکن بود بنام علیزاده !! در 7 گلی که ملوان در دو بازی از پرسپولیس خورد 5 تای آن از روی پرتاب علیزاده و یکی هم توسط خود او به ثمر رسید پس باید علیزاده را برنده هر دوبازی بنامیم نه تاکتیک و نه برنامه کادر فنی .
در این بازی خط دفاع ملوان علیرغم آفساید گیری های موفق متعددش در نهایت مجبور به قبول سه گل شد که در این بین ضعف فلاحتی در راست و نفوذهای بی بازگشت نظرپاک باعث میشد تا معدنچی و کاظمیان در فرصتهای بدست آمده بیش از پیش در مناطق یاد شذه جولان بدهند و در نهایت هم به خواسته خود برسند . البته باید اشاره ای به بازی بی نقص " سید جلال رافخوایی " داشته باشم که تنها بازیکن خط دفاع بود که تا سر حد مرگ دوید و در پوششها بسیار عالی می نمود . شاید اگر بقیه هم مثل او بودند ملوان با نتیجۀ دیگری میدان را ترک می کرد . به هر حال ملوان حذف شد و این سخنان تاریخ مصرف گذشته هم را به جایی نخواهند برد اما بهتر دیدم حرفهایی از ملوان بگویم که برای طرفدارانش بسی آشناست :
دیگر عادت کرده ایم به نداشتن ، دیگر عادت کرده ایم به نخواستن ، دیگر عادت کرده ایم به ازدست دادن و دیگر عادت کرده ایم به ساختن ! برایمان عادی شده که ستارگان دیروز خود را در آسمان دیگران ببینیم و افسوس بخوریم بر آنچه که اندوختیم و در لفافی ابریشمین تقدیم کردیم به آنان که از ما بهترند ! گویی ما از جهان دیگری آمده ابم و همیشه باید شاهد و ناظر این تفاوتها باشیم .
گویی ما باید همیشه نردبانی باشم برای رسیدن دیگران به اوج و ما همچنان بمانیم در موج . شاید مضحک به نظر برسد اما هیچگاه از ملی پوش شدن یا چهره شدن بازیکنان ملوان خوشحال نشدم چرا که می دانستنم این یعنی کوچیدن از ملوان و باز می بایست می ماندیم و ستاره ای دیگر را برای روشنی بخشیدن به محفل دیگران نظاره گر می شدیم . براستی چرا ما هیچگاه در حفاظت از سرمایه هامان نکوشیدیم از زمانهای دیرین هم چنین بوده است . روزی سیروس رفت روزی دیگر پژمان رفت فردا نیز مازیار می رود و این چرخه همچنان ادامه خواهد داشت اما همیشه مدیر بوده مدیر می ماند و مدیر خواهد ماند بدون اینکه لحظه ای به این فکر کند که ملوان متعلق به مردم است و البته من و تو خواهیم ماند و دریایی از سوالات بی پاسخ که آیا غلامین رفت ؟ حسنی صفت می ماند ؟ یحیی نژاد تمدید می کند ؟ قربانی به کدام تیم رفته است ؟ مازیار چه ؟ و ما می مانیم و هزاران خون دل برای ساختن دوباره تیمی که مانند همیشه به آن ببالیم . مایی که باید صدای اعتراضمان را بر سکوهای سرد و سیمانی ورزشگاه پیرمان فریاد کنیم . همیشه هستیم ، زیر باران خیس می شویم ، خسته می شویم ، محروممان می کنند ، اما باز هم می مانیم ، بازهم مشتمان گره می شود و برای احقاق حق تنها دلخوشیمان بر می خیزیم .
من اگر برخیزم
تو اگر برخیزی
همه بر می خیزند .
*** توضیح : برخی از دوستان در بخش نظرات حرفهای جالبی زده اند که پیشنهاد می کنم یه سری به آنجا بزنید .